Technologie ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog toen ontdekt werd dat er sprake was van een "kanaal" in de diepe oceaan waarbinnen de akoestische energie van een kleine explosieve lading (geïmplementeerd in het water door een neergehaalde vlieger, bijvoorbeeld) kan verzenden over lange afstanden. Een matrix van hydrophones kan worden gebruikt om het bereik op en zoek de bron van de kosten daardoor waardoor redding van neergehaalde piloten ruwweg ver uit naar zee. Deze "channeling" van geluid treedt op omdat er een minimum in het profiel van de verticale snelheid van geluid in de oceaan veroorzaakt door veranderingen in de dichtheid van de waterkolom. De dichtheid wordt beïnvloed door watertemperatuur, druk (diepte) en zoutgehalte. Wijzigingen in de snelheid van het geluid in het water zijn grotendeels te wijten aan veranderingen in temperatuur en druk, met een zoutgehalte bieden slechts een kleine effect. Zie ook RAFOS technologie.