Engels geëvolueerd uit de Angelsaksische tongen gesproken door de Germaanse stammen--Angli, Saksen, Friezen, Juten--waarvan dienstplichtigen onder de Romeinse legioenen had bezocht Groot-Brittannië (later, Angleland, of Engeland) en vond het uit te nodigen. Ze kwam rond 410, het jaar Rome viel de Visigoten en de keizer Honorius besloten van de veiligheid van Ravenna dat buitenposten als Groot-Brittannië op hun eigen waren. Met de Romeinen gegaan, de binnenkomende Germanistiek vermengd met de Kelten inheemse, en zo ook hun talen: in het Oudengels en haar aardse woorden ("dream," "water," "sterke", "vandaag," en "brood" ontlenen OE). Dus zaken stond tot William de Veroveraar in 1066 binnengevallen en een taal die wordt gesproken in court meegebracht: Anglo-Normandische, een dialect van het Frans nobilityspeak dik met Latijnse woorden getransplanteerd van het Romeinse rijk en zijn oorlogszuchtige geestelijken. Uiteindelijk Anglo-Normandische gemengd met oud-Engels om Middelengelse taal (de taal van Chaucer), maar tijdens de Renaissance, hernieuwde belangstelling in klassieke wetenschap en beurs opgeroepen een nieuwe golf van Latinisms. Met deze en een infusie van Griekse termen in plaats, Engels groeide gestandaardiseerde met hulp van de drukpers. Vandaag slechts ongeveer een zesde van het inlandse, is de rest geïmporteerd uit andere talen. Omringd door de tandwielen en wielen van de industriële revolutie, de kapitalisten en de wetenschappers bedacht meer nieuwe woorden van Griekse en Latijnse formaties die zich voor abstractie, indeling, en meting leende. Vandaar de noodzaak van glossaria zoals deze. (Zie voor een meer item, schrijfkoker. )