Een geschatte wet van verstrooiing van elektromagnetische golven door moleculen en kleine deeltjes in vergelijking met de golflengte van de verlichting bij golflengten waarvoor absorptie voldoende klein is. Volgens deze wet, eerst in 1871 afgeleid door Lord Rayleigh met behulp van eenvoudige dimensionale argumenten, verstrooiing in alle richtingen door een object is omgekeerd evenredig met de vierde macht van de golflengte van de verlichting. Verstrooiing van zonlicht door lucht-moleculen doet niet gehoorzaamt deze wet precies, hoewel het is een goede benadering. Rayleigh de verstrooiing wet voorspelt ook dat verstrooiing door een deeltje evenredig met het kwadraat van haar volume is. Vergelijken Mie theorie.