Een sfeervolle ion van het type dat heeft de grootste mobiliteit en vandaar, collectief, is de voornaamste agent van atmosferische geleiding. De exacte fysieke aard van de kleine ion heeft nog nooit volledig opgehelderd, maar veel bewijs geeft aan dat elk is een afzonderlijk geladen atmosferische molecuul (of zelden, een atoom) waarover een paar andere neutrale moleculen worden gehouden door de elektrische aantrekkingskracht van de centrale geïoniseerd molecuul. Schattingen van het aantal satelliet moleculen zijn zo hoog als twaalf. Wanneer vers gevormd door een van verschillende atmosferische ionisatie processen, kleine ionen waarschijnlijk afzonderlijk betalen moleculen, maar na een aantal aanvaringen met neutrale moleculen zij verwerven (eigenlijk, in een fractie van een seconde) hun cluster van satellieten. Zelfs met deze satellieten clustering over de centrale moleculen in rekening gebracht, is de mobiliteit van de ion van het resulterende complex in de orde van 10 ⁴ keer groter dan die van grote ionen. Kleine negatieve ionen vertonen iets groter mobiliteiten dan positieve kleine ionen, 1. 9 × 10 ^{Gekristalliseerde} m s ⁻¹ per volt cm ⁻¹ wordt typisch van negatieve, en 1. 4 × 10 ^{Gekristalliseerde} m s ⁻¹ per volt m ⁻¹ wordt typisch is voor kleine positieve ionen in droge lucht op zeeniveau. Kleine ionen verdwijnt ofwel door directe recombinatie met kleine tegengesteld geladen ionen of door combinatie met neutrale Aitken kernen naar formulier nieuwe grote ionen, of door combinatie met grote ionen van tegengesteld teken. De concentratie van kleine ionen in de buurt van zee-niveau is meestal ongeveer 5 × 10 ^{gekristalliseerde} van elk teken per m ³, zowel over land als over de oceanen. Deze concentratie toeneemt met de hoogte, en op 18 km is ongeveer 10 ⁻³ per m ³.